Δίκτυο Ενημέρωσης
«Στο ντους πάντα επιλύω πολλά ζητήματα. Είναι πολύτιμος προσωπικός χρόνος με “ιδιωτικότητα”»
08.00
Η μικρή Εύα πάει στο σχολείο. Φτιάχνω καφέ, ανοίγω υπολογιστή. Διαβάζω στα πεταχτά τις ειδήσεις της ημέρας που εδώ και καιρό είναι καθημερινά το ίδιο συνταρακτικές. Σκέφτομαι πόσο έχω εθιστεί πλέον στις κακές ειδήσεις και πόσο έχουν αμβλυνθεί τα αντανακλαστικά μας.
09.30
Επικοινωνώ µε τα αγαπημένα μου πρόσωπα μέσω τηλεφώνου. Κανονίζω, οργανώνω ό,τι μπορεί να οργανωθεί σε σχέση με την παράσταση, τη δουλειά μου, φυλλομετρώ τη στοίβα με τα θεατρικά έργα που θέλω να σκηνοθετήσω κι αναρωτιέμαι πότε θα πραγματοποιηθούν αυτά τα όνειρα. Ακούω μουσική. Επανέρχομαι στον Θόρντον Ουάιλντερ και αναζητώ βιβλιογραφία στο Διαδίκτυο.
11.00
Επικοινωνώ σχεδόν καθημερινά με κάποιον/α από τους συντελεστές της παράστασης, αν και πλέον έχει ολοκληρωθεί η δουλειά τους. Με την Eλενα, τη Βρισηίδα, τον Βασίλη, τη Βίκυ, τον Κωνσταντίνο. Διαβάζω κριτικές για παραστάσεις άλλων. Θέλω να πάω σε πολλές. Ακόμη δεν έχω προλάβει. Διατρέχω τον κατάλογο των αγαπημένων μου εκδοτικών οίκων, θέλω να πάρω όλα τα βιβλία.
13.00
Βγαίνω για περπάτημα στον λόφο του Φιλοπάππου και πέριξ και πάντα αναρωτιέμαι τι έχουν δει, μυρίσει, αισθανθεί, βιώσει όλες αυτές οι αρχαίες πλάκες, όλα αυτά τα σπαράγματα του αρχαίου πολιτισμού. Σκέφτομαι και την Ακρόπολη. Την κοιτάζω έτσι που στέκεται αγέρωχη κι ελαφρώς τσιμεντωμένη. Περπατώ στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, βλέπω τον κόσμο να περνά, μπαίνω στο μετρό, βγαίνω από το μετρό, βλέπω φτωχούς, ζητιάνους… μια νεόπτωχη Ελλάδα καταμεσής στον όλεθρο, σκέφτομαι. Προσπερνώ τους περαστικούς κι αναρωτιέμαι αν θα έρθει κάποιος από αυτούς στην παράσταση το βράδυ της Παρασκευής, του Σαββάτου και της Κυριακής. Τι έχει να τους πει ένα έργο-μαύρη κωμωδία για το τέλος της ανθρωπότητας; Μου φαίνονται όλοι βιαστικοί και κουρασμένοι. Καθώς περπατώ σκέφτομαι την επόμενη παράσταση που θα κάνω, αν θα είναι εντέλει αυτή για την οποία πήρα επιχορήγηση. Βιώνω μια συνεχή αμφιθυμία.
15.30
Eρχεται σπίτι η χαρά της ζωής, η κόρη μου! Της εξηγώ πως το βράδυ θα λείπω για να παίξω πάλι μια ιστορία μπροστά σε άλλους ανθρώπους και το πρωί θα της πω τι έγινε. Τρώμε μαζί. Παίζουμε και διαβάζουμε. Τραγουδάμε μαζί το «Jingle bells» και το «Are you lonesome tonight», δύο τραγούδια που ακούγονται στην παράσταση. Eχουν πλάκα οι στίχοι που αυτοσχεδιάζει στα «δικά της αγγλικά».
17.00
Κάνω γρήγορο ντους. Στο ντους πάντα επιλύω πολλά ζητήματα. Είναι πολύτιμος προσωπικός χρόνος με «ιδιωτικότητα». Πάνω που χαλαρώνω, μια σκέψη για το αν η παράσταση «Με νύχια και με δόντια» έχει βρει το «κοινό» της μου επιταχύνει κάπως τους καρδιακούς παλμούς.
18.30
Ξεκινάω για το Θέατρο του Νέου Κόσμου με τα πόδια. Κάνω επανάληψη τα λόγια μου.
19.00
Φθάνω στο Θέατρο του Νέου κόσμου. Χαιρετιόμαστε με την Ντίνα, τη Χριστίνα, τον Πάνο. Αρχίζω τα τσεκ σε αντικείμενα, ρούχα κ.λπ. Ξεκινάω ένα μικρό ζέσταμα, ντύνομαι και βάφομαι. Eρχονται οι αγαπημένοι μου συμπαίκτες κι αρχίζουμε την επανάληψη διαλόγων, σκηνών που ακόμη θεωρούμε ότι σκαλώνουν. Ο Γιώργος, ο ηλεκτρολόγος του θεάτρου, κάνει ένα σύντομο sound check στα μικρόφωνα που χρησιμοποιούμε στην παράσταση καθώς και στον video projector (βιντεοπροτζέκτορας σε άπταιστα ελληνικά). Ανεβαίνω πάλι στο καμαρίνι όπου συνυπάρχουμε και οι οκτώ ηθοποιοί μαζί κι ανταλλάσσουμε τα νέα μας, τις εντυπώσεις μας κ.λπ.
20.45
Παίρνουμε θέση όλοι κι όλες στη σκηνή. Ωχ! Ξέχασα το νερό μου στο καμαρίνι. Τρέχω γρήγορα να το πάρω, μην τυχόν και το χρειαστώ κατά τη διάρκεια της παράστασης.
21.00
Αρχίζει από λεπτό σε λεπτό η παράσταση. Είμαστε στις θέσεις μας και περιμένουμε να ανάψει το φως με τη μουσική για να ξεκινήσουμε. Κάτι σαν εισπνοή πριν από μακροβούτι. Κρυμμένη κι αόρατη πίσω από το τούλι απολαμβάνω όλη την πρώτη πράξη. Eρχεται το αγαπημένο μου σημείο που τραγουδούν όλοι μαζί με τον Μωυσή και τον Oμηρο. Σκέφτομαι ότι μου αρέσουν ιδιαιτέρως οι φωτισμοί που έχει κάνει ο Σάκης Μπιρμπίλης, αλλά επειδή είναι διάχυτοι και δεν μας τυφλώνουν επί σκηνής, δεν γίνεται να μην αντιλαμβάνομαι τις αντιδράσεις και τα βλέμματα του κοινού. Αμείλικτοι οι φωτισμοί. Λέω από μέσα μου όλο το κείμενο. Ανασαίνω με την ανάσα των άλλων ηθοποιών, κρέμομαι από τα χείλη τους, από την κάθε τους παύση και αλλαγή τονικότητας κι έντασης. Αναρωτιέμαι: Μα είναι δυνατόν, Σοφία, να περιμένεις με τέτοια λαχτάρα να ακουστεί ξανά ένα «και» ή μια κραυγή με την τέλεια διάρκεια, ένταση κι επιτονισμό; Παρατηρώ ότι σε ένα σημείο τα δύο κομμάτια του τάπητα δεν έχουν κολληθεί καλά μεταξύ τους…
22.30
Η παράσταση τελειώνει. Το χειροκρότημα είναι ανάμεικτο, οι θεατές φαίνονται διχασμένοι. Δεν πήγαμε όμως πολύ καλά από εισιτήρια κι αυτό με ανησυχεί. Eχω ακούσει βέβαια κι από άλλες παραστάσεις ότι τα πράγματα είναι δύσκολα φέτος…
ΠΗΓΗ: kathimerini.gr
